Soms heb je van die dagen dat de wereld je net even te snel gaat. Gierend vliegen we uit de bocht bij iedere door de waan van de dag gedicteerde ophef, razendsnel zoeven de hashtags voorbij en haast ongemerkt glijden we steeds dieper in een ongeruste benauwdheid. De relativering van de lange adem van het leven verandert in een paniekerige korte hijgerigheid van de acute tijd. Alles dat we willen, denken te willen of geacht worden te willen, moet nu, vandaag, acuut – van het herschrijven van de geschiedenis om alles dat kwetsend, koloniaal of simpelweg te blank is uit te gummen, tot het opnieuw uitstippelen van het pad naar de nabije toekomst dat voert via een verbod op uitstoot, het einde van fossiele brandstoffen en heel veel windmolens en zonnepanelen. Misschien wel mijn grootste vrees is dat er nooit meer rustiger vaarwater zal kabbelen.
