zzp.pt
Ik moest me even inlezen vanaf m’n vakantie-adres maar naar verluidt hebben jongeheren van het Amsterdams Studenten Corps naar hun vrouwelijke verenigingsgenoten verwezen via vieze rijmpjes en onbetamelijke bewoordingen, luidkeels bezongen met dermate veel branie dat de hertjes woedend op hol sloegen, met een brandgang richting de brievenbus om zich publiekelijk kwaad te maken.
‘Ja, nu voel je het wel hè, die gevolgen van de opwarming van de aarde?’ zat bij enkelen duidelijk in de ondertoon van hun ‘interesse’ in het Portugese weer. Die kregen een foto van een groot glas Super Bock teruggestuurd, of een plaatje van mijn blije hond die lekker door het water dartelt.
Er zat minder dan 72 uur tussen het vluchtige vertrek uit mijn vreselijke vinexhut in Oostzaan en het verhaal over het crackhuis in de Algarve maar mijn vrouw oordeelde aan de hand van wat foto’s dat ik er al vijf jaar jonger uit zag. De dag na het crackhuis lunchten we met senhor Erik de Vlieger in Cabanas, daags erna – eerste Pinksterdag – wilde Arthur naar de IKEA bij Loulé voor een burgermansontbijt van anderhalve euro om het ophefgolfje over de crackfoto’s te schragen met gezonde Hollandse lulligheid.
Uber bestond nog niet, om klanten te krijgen was voordringen op drukke standplaatsen (zoals stations en uitgaansgebieden) eerder regel dan uitzondering. Het leidde tot de zogenaamde ‘taxi-oorlog’ waarbij met name in de Randstad rake klappen vielen tussen chauffeurs die zich probeerden in te vechten in de voorheen vergunningsgereguleerde markt.
Ik tik dit nieuwsbrief-intermezzo in een strak ingerichte maar tamelijk sfeerloze bar van een systeemhotel in Coimbra, waar ik na twee dagen rijden in de piep- en kraakvrije oude bolide toch op z’n minst nog een poging wilde doen om chocola – of kaas – te maken van de nauwelijks nog te bevatten toestand waar ik een paar dagen terug vandaan vertrokken ben.