zzp.pt
Colourful baskets for crab fishing are stacked near Praia da Fuseta, opposite to the waterfront village’s boating harbour. In the background, just visible around the edge of the yellow basket, are typical wooden fisherman’s sheds you find on shorelines all over the Algarve.
A pale blue gate in a white wall closes off the garden of a holiday home in Moncarapacho, where bright pink and red coloured flowers might mislead you to think of a different season than late fall. Even with Christmas only a week away, the Algarve always shows some blossom.
An old Skoda of the Guardia Nacional Republicana with tattered emblems and faded striping, parked at an entrance to the Ria Formosa Ecovia do Litoral in Bias do Sul, Moncarapacho. No officer was in sight.
Sunshine and a showery mist seen from a small hilltop during a hike in the Vale do Rosa, just north of Sao Bras de Alportel.
Corona heeft laten zien hoe weinig er voor nodig is om een samenleving ervan te overtuigen dat minder vrijheid een vorm van vooruitgang is. Doodgegooid worden we, dagelijks, met vermeende dreigingen van oprukkend fascisme in de schaduwen van het populisme. De realiteit is dat mensen onvrijheid omarmen als ze in ruil daarvoor wat minder eigen verantwoordelijkheid hoeven dragen. In de schaduwen van door een meerderheid gedragen goede bedoelingen loeren meer gevaren voor de rechten en zelfbeschikking van het individu dan in de marges van het populisme.
Als excuses zo veel rancune losmaken, is sorry zeggen misschien niet het beste idee. In een niet zo ver verleden waren excuses immers een opmaat naar verzoening en een verbetering van de onderlinge relaties, maar het voorgaande “onze” (tussen aanhalingstekens) is het gevolg van een onvermijdelijke opstuwing in het wij/zij-denken die door de activistische zwartekansenkerk wordt veroorzaakt. Maar dat vinden ze alleen maar fijn, want polarisatie vergemakkelijk het racismeverwijt en laat zich vervolgens nog makkelijker omzetten in platforms, podiums en poen.
Pink Flamingos on the Ria Formosa form an accidental heart shape while standing in the water of the salt pans. In the background: the Praia da Fuseta lifeboat station.
DWDD wás al middelmatig en daarom in vergetelheid weggezakt (of heb je ooit iemand horen verzuchten dat ze het programma zo missen?) maar toch steekt Matthijs kennelijk nog steeds te hoog boven het maaiveld uit. De revolutie, die geen revolutie was, maar gewoon de geest van Mies Bouwman met een snellere autocue, eet zijn eigen kinderen op. Die geen kinderen zijn, maar berekenende, opportunistische volwassenen die hun vette bankrekeningen balanceren met hun vingerwappende moraal.
Degenen die zich perpetueel piswoest maakten over Engel zwierden samen met hem op hun gedeelde vicieuze dansvloer naar nieuwe diepten. Ze hadden elkaar hard nodig, de dansleraar en de mensen wier woede hij zo soepeltjes entameerde. Willem kon zichzelf als weerloos slachtoffer presenteren – ‘Kijk nou hoe die coronaregels ons onderdrukken, hoe discussie wordt gesmoord, hoe mensen tegen elkaar worden opgezet’ – en zijn zelfverklaarde vijanden konden zich verzetsheld voelen in de strijd tegen een op zichzelf onzichtbaar griepje.
Soms heb je van die dagen dat de wereld je net even te snel gaat. Gierend vliegen we uit de bocht bij iedere door de waan van de dag gedicteerde ophef, razendsnel zoeven de hashtags voorbij en haast ongemerkt glijden we steeds dieper in een ongeruste benauwdheid. De relativering van de lange adem van het leven verandert in een paniekerige korte hijgerigheid van de acute tijd. Alles dat we willen, denken te willen of geacht worden te willen, moet nu, vandaag, acuut – van het herschrijven van de geschiedenis om alles dat kwetsend, koloniaal of simpelweg te blank is uit te gummen, tot het opnieuw uitstippelen van het pad naar de nabije toekomst dat voert via een verbod op uitstoot, het einde van fossiele brandstoffen en heel veel windmolens en zonnepanelen. Misschien wel mijn grootste vrees is dat er nooit meer rustiger vaarwater zal kabbelen.