Afgelopen nieuwsbrieven werd hier mijn beleving van de overname van GS herkauwd, als een soort verwerkingsproces van de razende jaren waarin ik mezelf meermaals voorbij gerend ben. Gecombineerd met het van social media uitgeplugde verhuisreces (het huurappartement is na vijf maanden verruild voor een eigenĀ casaĀ enĀ hier kun je dat woord onironisch gebruiken!), is een mentale afstand ontstaan die vrij baan geeft aan de oververmoeidheid des doods – er zijn dagen dat nadenken over het avondeten al pijn doet – maar die ook de scherpe randjes van de verbetenheid en frustraties met enige mildheid heeft geschuurd.
Bart
BMW Z4
Het is een foto die het coronadebacle pijnlijk prachtig opsomt: de ijsgrijze BMW Z4 M40i van Sywert van Lienden, onder overheidslogo’s te koop gezet in een veilinghal van de Rijksdomeinen. Spandoeken en grijs beton die doen denken aan priklocaties van de GGD, het Rijkszegel in het kille overheidsblauw van FinanciĆ«n en de Duitse degelijkheid op wielen die bij opbod verkocht wordt door een ministerie dat het voertuig heeft afgepakt van de rechtmatige eigenaar, nadat die miljoenen had verdiend aan een mondkapjesdeal met een ander ministerie. Een deal waar Sywert van Lienden een schatrijke hoop publieke stront mee werd, gesloten door een minister die naar eigen zeggen “wel betrokken, maar geen betrokkenheid” had bij een deal waar zijn vieze vingerafdrukken overal op zitten. Ook als iedereen verliest, wint de overheid altijd. Nederland is een heel lelijk land.
Zonnige onderbuik
Weg moesten we. Ver van Nederland vandaan. Als je het hardop uitspelt, staat het behoorlijk dramatisch maar ik zou niet weten hoe anders het over te brengen. Voor onderkoelde ironie of speels sarcasme heb ik al maanden geen energie en bovendien speelt een zekere spijt of zelfs een lichte wrok ook een deuntje mee. Spijt dat het in Nederland niet meer leuker werd. Wrok dat het in Nederland niet meer leuker werd. En dus luisterden we naar de onderbuik, die altijd gelijk heeft, en spellen we nu onze spijt vanuit zonnig Zuid-Europa enigszins dramatisch uit:
Groeipijn
Van de vele crises die Nederland plagen, was eentje het meest zichtbaar in 2022: de migratiecrisis. Hoewel er in de media vooral naar verwezen werd als een opvangcrisis, noodopvangcrisis of vluchtelingencrisis, gaat het probleem veel verder dan een vraag naar voldoende veldbedjes in Ter Apel, in leegstaande kazernes of bij de mogelijk gedwongen gemeentelijke opvangcentra in 2023. Het is niet alleen een kwestie van bed, bad en brood – het ontbreekt aan een langetermijnvisie die niet alleen over de culturele integratie van die vele tienduizenden nieuwkomers gaat, maar ook over hun huisvesting, arbeidspositie, zorg, scholing en opleiding en vrijetijdsbesteding. Waar zijn de scholen, ziekenhuizen, sportclubs en bioscopen om jaarlijks de migratiesommen van een stad als Leiden mee op te vangen?
Marvel Universe
Ergerlijk is dat in de Marvel Universe geen intrinsiek fundament van natuurwetten bestaat. In tegenstelling tot de karakterverscheurende keuzes die de oorspronkelijke stripfiguren verbeelden in de oude comic books, hebben morele keuzes en verantwoordelijke beslissingen in de verfilmingern van de afgelopen tien, twaalf jaar steeds minder Ć©chte consequenties. Gedode helden kunnen weer tot leven gewekt worden, in buitenaardse omstandigheden geldt geen beperkende aardse fysica en als een verkeerd gevallen besluit onverhoopt leidt tot de vernietiging van hele steden of planeten – ach, kan gebeuren: dan draait iemand gewoon even het gehele tijd/ruimte-continuüm terug en proberen ze met zān allen nog een keer dezelfde perikelen aan te pakken.
Salman Rushdie
Een kwart eeuw na De Duivelsverzen heeft de religieuze terdoodveroordeling Salman Rushdie alsnog ingehaald. De islam is een geduldig beest. Politieke correctheid, daarentegen, is een opgewonden koekoeksklok die steevast onmiddellijk de gong luidt wanneer een gelovige moslim tot bloedvergieten overgaat, om iedere en elke islamcriticus meteen het eigen nest uit te beieren.
Wijnsafari Algarve
Arthur was in het voorjaar van 2021 begonnenĀ aan zijnĀ wijngidsĀ en het kwam hem niet slecht uit dat ie iemand met vervoer over de vloer had. Dus reden we met mijn rosĆ©rode wijnbal op wielen kris-kras door de westelijke Algarve om praatjes te maken en proefpakketten op te halen. Bij de opsmukvrije wijnboeren van Quinta do Barranco Longo in Algoz (boven) lagen de doosjes klaar en waren de praatjes kort, bij het glossy-toeristische Quinta dos Vales in EstĆ“mbar – eigendom van een Duitser met een geheimzinnig verleden – kregen we een rondleiding door wijnkelders en de mallotige beeldentuin, overdadig gevuld met beelden van dikke dames, zoenende nijlpaarden en Berlijnse beren.
Niet Besten
Zo tikken we de bal lekker rond tijdens het lummelen van Tim den Besten ā die, laten we wel wezen, dit hilarische gedoetje primair aan zichzelf te danken heeft. Niet omdat hij een Sinterklaasliedje zong met het woord āknechtā erin en ook niet omdat hij daarvoor zijn onoprechte, onterechte en overdreven spijt betuigde, maar omdat hij zelf onderdeel is van de cult die het überhaupt mogelijk maakt dat een spontane uiting van blijheid in de richting van een vriend tijdens een groots feest met een āsocialeā geseling gelogenstraft moet worden.
Koele komkommers
Momenteel ben ik grotendeels uitgeplugd van de persalarmen om in mān nieuwe woonland diverse soorten residentie te regelen, van papier tot baksteen. Mijn nieuwsconsumptie beperkt zich tot een beetje koppensnellen en tweemaal daags een paar minuten op Twitter kijken aan welke ophef mijn concullegaās van het luidsprekersdeel der natie zich heden laaft, en die kleine shotjes van de cyclus geven een vreemd vertekend beeld.
Eindeloos emmeren
Ik moest me even inlezen vanaf mān vakantie-adres maar naar verluidt hebben jongeheren van het Amsterdams Studenten Corps naar hun vrouwelijke verenigingsgenoten verwezen via vieze rijmpjes en onbetamelijke bewoordingen, luidkeels bezongen met dermate veel branie dat de hertjes woedend op hol sloegen, met een brandgang richting de brievenbus om zich publiekelijk kwaad te maken.