Corona heeft laten zien hoe weinig er voor nodig is om een samenleving ervan te overtuigen dat minder vrijheid een vorm van vooruitgang is. Doodgegooid worden we, dagelijks, met vermeende dreigingen van oprukkend fascisme in de schaduwen van het populisme. De realiteit is dat mensen onvrijheid omarmen als ze in ruil daarvoor wat minder eigen verantwoordelijkheid hoeven dragen. In de schaduwen van door een meerderheid gedragen goede bedoelingen loeren meer gevaren voor de rechten en zelfbeschikking van het individu dan in de marges van het populisme.
Column
Woke Wraakengelen
DWDD wás al middelmatig en daarom in vergetelheid weggezakt (of heb je ooit iemand horen verzuchten dat ze het programma zo missen?) maar toch steekt Matthijs kennelijk nog steeds te hoog boven het maaiveld uit. De revolutie, die geen revolutie was, maar gewoon de geest van Mies Bouwman met een snellere autocue, eet zijn eigen kinderen op. Die geen kinderen zijn, maar berekenende, opportunistische volwassenen die hun vette bankrekeningen balanceren met hun vingerwappende moraal.
Laatste Dans
Degenen die zich perpetueel piswoest maakten over Engel zwierden samen met hem op hun gedeelde vicieuze dansvloer naar nieuwe diepten. Ze hadden elkaar hard nodig, de dansleraar en de mensen wier woede hij zo soepeltjes entameerde. Willem kon zichzelf als weerloos slachtoffer presenteren – ‘Kijk nou hoe die coronaregels ons onderdrukken, hoe discussie wordt gesmoord, hoe mensen tegen elkaar worden opgezet’ – en zijn zelfverklaarde vijanden konden zich verzetsheld voelen in de strijd tegen een op zichzelf onzichtbaar griepje.
Lange Adem
Soms heb je van die dagen dat de wereld je net even te snel gaat. Gierend vliegen we uit de bocht bij iedere door de waan van de dag gedicteerde ophef, razendsnel zoeven de hashtags voorbij en haast ongemerkt glijden we steeds dieper in een ongeruste benauwdheid. De relativering van de lange adem van het leven verandert in een paniekerige korte hijgerigheid van de acute tijd. Alles dat we willen, denken te willen of geacht worden te willen, moet nu, vandaag, acuut – van het herschrijven van de geschiedenis om alles dat kwetsend, koloniaal of simpelweg te blank is uit te gummen, tot het opnieuw uitstippelen van het pad naar de nabije toekomst dat voert via een verbod op uitstoot, het einde van fossiele brandstoffen en heel veel windmolens en zonnepanelen. Misschien wel mijn grootste vrees is dat er nooit meer rustiger vaarwater zal kabbelen.
Dubbele Maat
Er werd zendtijd toegekend aan Ongehoord Nederland nadat oprichter Arnold Karskens binnen de gestelde voorwaarden voor toetreding tot de publieke omroep succesvol het benodigde aantal leden had geworven en een plan van aanpak door de goedkeuringsmolens van de NPO wist te geleiden. Binnen die zendtijd komen mensen aan het woord die van de mediaan afwijkende (en niet zelden pertinent onware) opvattingen delen met de kijkers, en soms zegt iemand weleens ‘neger’ op televisie. Razendsnel zwellen geluiden aan om de morele bandbreedte van de publieke omroep terug naar de knellende (en ook niet altijd feitelijk correcte) waarden van voorheen te brengen, door ON uit het bestel te schoppen.
D66 Asielmaffia
Het ergste is de manier waarop D66 met een papieren leugen de werkelijkheid probeert te vertekenen. De regeringspartij veinst dat de dwangwet een antwoord is op stoelslapers in Ter Apel, op stroperige asielprocedures en gebrekkige uitzetmogelijkheden, op volcontinu draaiende dieselmotoren van haastig aangelegde cruiseschepen, op overlast in buurten en op buslijnen en een tekort aan huizen, op gebrekkige integratie en slechte kansen op de arbeidsmarkt. Zolang er genoeg bedjes in genoeg sporthallen, gevorderde hotels en desnoods in lege cubicles van gemeentekantoren staan, volgt de rest vanzelf.
Lachende Bouwvakkers
Ik zou willen dat we in een tijdsgeest leefden waarin we konden lachen om een gewaagde commercial waarin een stel bouwvakkers zich vrolijk voorbereidt op een geweldig WK, maar helaas leven we in een tijd waarin mensen die altijd kwaad zijn op mensenrechtensituaties in het algemeen en nu die van Qatar in het bijzonder, hun machteloosheid om middeleeuwse oliesjeiks tot de orde te roepen botvieren op de reclame van een supermarkt. Die vervolgens prompt de reclame van de buis trekt en nederig nep-excuses maakt, want een paar duizend dode bouwvakkers is best kut, maar imagoschade is pas echt erg voor de brand safety.
Vruchteloze Mediacratie
Al de partijperikelen mogen geen naam hebben in het canon van Forum voor Democratie. Het zijn loden voetnootjes in een verder zuiver gouden succesverhaal, want nog altijd weten Baudet en zijn verzetshelden (met name de koene rekenkundige Pepijn van Houwelingen en de vlijmscherpe retoricus Gideon van Meijeren) het politieke debat te dicteren, te sturen en ja, ik durf zelfs te beweren: te leiden. Geen onderste steen komt boven dankzij Baudet en zijn Gideonsbende (no pun intended, echt niet), geen enkele crisis van de vele die ons land plagen wordt met verantwoording het hoofd geboden en er is geen debat dat niet ontspoort zodra FvD’ers het woord nemen. Werkelijk ieder politiek speerpunt van de partij (te weten: ophef, in alle varianten) komt wekelijks op de voorgrond. Forum voor Democratie: absolute winnaars van de vruchteloze mediacratie.
Serieuze Verantwoording
Mijn printer is nog niet aangesloten en het papier is op, dus ik heb het klusje al een paar keer opzijgelegd. Maar ligt dat eigenlijk wel aan de printer? Het is meer dat ik gewoonweg geen zin in heb om de moeite nog te nemen. Het voelt als een nutteloze daad en niet alleen omdat ik vier landen verderop ben gaan wonen. De afgelopen verkiezingen in Nederland voelden ook al steeds meer als stupide zelfbedrog. Beetje jezelf voor de gek houden met zo’n rood potloodje in de hand, om democratische verantwoordelijkheid te nemen in een land waar überhaupt geen serieuze verantwoording meer wordt afgelegd.
Actieve Herinnering
Politici weten zich geen raad met de snelheid van de tijd. In hun haast om de waan van de dag bij te benen, vallen ze met bosjes om met burnouts en overige vormen van motivatieverlies. Degenen die achterblijven, staan op steeds verbetener toon elkaar de maat te nemen over het gebrek aan fatsoen en respect. Rapporten komen niet bijtijds naar de Kamer, voor gemaakte fouten neemt niemand nog verantwoording, de angst voor het populisme doet de Haagse onderbuik rommelen en al wat de kijker & kiezer thuis nog ziet, zijn politici die de hele dag boos, verontwaardigd, beledigd en hypocriet zijn. Zo leren ze ons hoe het niet moet, maar staan vervolgens wel verontwaardigd te klagen dat we hen precies behandelen zoals ze ons iedere dag zelf voordoen. Frappant, nietwaar?