Vandaag ben ik een dag vrij en overdenk ik vier jaar onafhankelijkheid van GeenStijl. We mogen toch constateren dat wat er ook is gebeurd en nog gebeuren zal: het aapje GeenStijl treedt nog altijd in eigen circus op. Midden in de waan van de dag, wars van die van anderen. […] Vandaag vieren we vier jaar onafhankelijkheid en wie eerdere nieuwsbrieven gelezen heeft hier, kan zich mijn geweeklaag vast nog heugen over hoe zwaar, vermoeiend en vaak ook vervelend het runnen van een eigen onderneming is. Zeker tegen woeste decors van zinkende renaissancevloten, wereldwijde pandemieën en de boerenhamvraag of minder vlees eten een planeet kan redden, of dat mensen zich eens niet zo moeten aanstellen.
GeenStijl
Stijlloze Onschuld
Afgelopen nieuwsbrieven werd hier mijn beleving van de overname van GS herkauwd, als een soort verwerkingsproces van de razende jaren waarin ik mezelf meermaals voorbij gerend ben. Gecombineerd met het van social media uitgeplugde verhuisreces (het huurappartement is na vijf maanden verruild voor een eigen casa en hier kun je dat woord onironisch gebruiken!), is een mentale afstand ontstaan die vrij baan geeft aan de oververmoeidheid des doods – er zijn dagen dat nadenken over het avondeten al pijn doet – maar die ook de scherpe randjes van de verbetenheid en frustraties met enige mildheid heeft geschuurd.