Het is alweer dik zes maanden geleden dat we zompig en verzakkend polderland verruilden voor zonnig en vriendelijk Portugal en sinds begin september hebben vrouw, hond en ik een fijne casa op twee kilometer van het strand betrokken. Het galmde als een malle, want de verhuiswagen met alle huisraad liet vreselijk lang op zich wachten en daarover wilde ik eigenlijk ontiegelijk leeglopen tegen jelui. Natuurlijk wel verpakt in een zekere leerzame, anekdotische context hè – anders lijkt het ook maar of ik als een klaaglijke consument zit te sikkeneuren over alle gecontainerde consumptiespullen die kaders en (in)vulling moeten geven aan mijn burgerbestaan.
Migratie
Groeipijn
Van de vele crises die Nederland plagen, was eentje het meest zichtbaar in 2022: de migratiecrisis. Hoewel er in de media vooral naar verwezen werd als een opvangcrisis, noodopvangcrisis of vluchtelingencrisis, gaat het probleem veel verder dan een vraag naar voldoende veldbedjes in Ter Apel, in leegstaande kazernes of bij de mogelijk gedwongen gemeentelijke opvangcentra in 2023. Het is niet alleen een kwestie van bed, bad en brood – het ontbreekt aan een langetermijnvisie die niet alleen over de culturele integratie van die vele tienduizenden nieuwkomers gaat, maar ook over hun huisvesting, arbeidspositie, zorg, scholing en opleiding en vrijetijdsbesteding. Waar zijn de scholen, ziekenhuizen, sportclubs en bioscopen om jaarlijks de migratiesommen van een stad als Leiden mee op te vangen?
Hollandse lulligheid
Er zat minder dan 72 uur tussen het vluchtige vertrek uit mijn vreselijke vinexhut in Oostzaan en het verhaal over het crackhuis in de Algarve maar mijn vrouw oordeelde aan de hand van wat foto’s dat ik er al vijf jaar jonger uit zag. De dag na het crackhuis lunchten we met senhor Erik de Vlieger in Cabanas, daags erna – eerste Pinksterdag – wilde Arthur naar de IKEA bij Loulé voor een burgermansontbijt van anderhalve euro om het ophefgolfje over de crackfoto’s te schragen met gezonde Hollandse lulligheid.
Kwaaie kaartjesautomaten
Ik tik dit nieuwsbrief-intermezzo in een strak ingerichte maar tamelijk sfeerloze bar van een systeemhotel in Coimbra, waar ik na twee dagen rijden in de piep- en kraakvrije oude bolide toch op z’n minst nog een poging wilde doen om chocola – of kaas – te maken van de nauwelijks nog te bevatten toestand waar ik een paar dagen terug vandaan vertrokken ben.
Eigen huis
De verkoop van ons huis, het regelen van een tijdelijke woning en het inpakken van de boedel ging zo snel dat we dachten dat het makkelijk was. Er zaten minder dan vijf maanden tussen het doorhakken van de knoop en het vertrek uit Nederland en als er geen kerst tussen had gezeten, waren het er zelfs maar drie geweest. Eitje dat emigreren?