zzp.pt
Met allerlei plannen begon ik aan een klassieke WordPress, in het voorjaar van 2021. Maar veel beter en gerichter is een nieuwsbrief via Substack, dat is makkelijker aanmelden en persoonlijk op uw emailmat gedeponeerd. Daarom bij dezen de doorverwijzing naar Substack.ZPP.pt
…In Nederland zou het onderwijs wellicht wat scherper kunnen op het onderwerp, maar laten we ook niet vergeten dat Nederland weliswaar Afrikanen als slaven verscheepte, waaronder naar eigen koloniale eilanden, maar dat het gros der gestolen mensen uiteindelijk in de Amerika’s terecht kwam. Nederland droeg ongeveer vijf procent bij aan de internationale slavenhandel in de zeventiende en achttiende eeuw, maar de persoonlijke geschiedenissen van de ontheemde Afrikanen zelf ontvouwden zich vervolgens in de latere Verenigde Staten. . Dat de Nederlandse rol in de laakbare omgang met mensenlevens wat minder musea telt dan in de VS, is derhalve helemaal niet zo gek: we waren een handelend doorvoerland, geen met katoen- en tabaksplantages bezaaide eindhalte…
Als excuses zo veel rancune losmaken, is sorry zeggen misschien niet het beste idee. In een niet zo ver verleden waren excuses immers een opmaat naar verzoening en een verbetering van de onderlinge relaties, maar het voorgaande “onze” (tussen aanhalingstekens) is het gevolg van een onvermijdelijke opstuwing in het wij/zij-denken die door de activistische zwartekansenkerk wordt veroorzaakt. Maar dat vinden ze alleen maar fijn, want polarisatie vergemakkelijk het racismeverwijt en laat zich vervolgens nog makkelijker omzetten in platforms, podiums en poen.
Vandaag ben ik een dag vrij en overdenk ik vier jaar onafhankelijkheid van GeenStijl. We mogen toch constateren dat wat er ook is gebeurd en nog gebeuren zal: het aapje GeenStijl treedt nog altijd in eigen circus op. Midden in de waan van de dag, wars van die van anderen. […] Vandaag vieren we vier jaar onafhankelijkheid en wie eerdere nieuwsbrieven gelezen heeft hier, kan zich mijn geweeklaag vast nog heugen over hoe zwaar, vermoeiend en vaak ook vervelend het runnen van een eigen onderneming is. Zeker tegen woeste decors van zinkende renaissancevloten, wereldwijde pandemieĂ«n en de boerenhamvraag of minder vlees eten een planeet kan redden, of dat mensen zich eens niet zo moeten aanstellen.Â
Het is alweer dik zes maanden geleden dat we zompig en verzakkend polderland verruilden voor zonnig en vriendelijk Portugal en sinds begin september hebben vrouw, hond en ik een fijne casa op twee kilometer van het strand betrokken. Het galmde als een malle, want de verhuiswagen met alle huisraad liet vreselijk lang op zich wachten en daarover wilde ik eigenlijk ontiegelijk leeglopen tegen jelui. Natuurlijk wel verpakt in een zekere leerzame, anekdotische context hè – anders lijkt het ook maar of ik als een klaaglijke consument zit te sikkeneuren over alle gecontainerde consumptiespullen die kaders en (in)vulling moeten geven aan mijn burgerbestaan.
Afgelopen nieuwsbrieven werd hier mijn beleving van de overname van GS herkauwd, als een soort verwerkingsproces van de razende jaren waarin ik mezelf meermaals voorbij gerend ben. Gecombineerd met het van social media uitgeplugde verhuisreces (het huurappartement is na vijf maanden verruild voor een eigen casa en hier kun je dat woord onironisch gebruiken!), is een mentale afstand ontstaan die vrij baan geeft aan de oververmoeidheid des doods – er zijn dagen dat nadenken over het avondeten al pijn doet – maar die ook de scherpe randjes van de verbetenheid en frustraties met enige mildheid heeft geschuurd.
Arthur was in het voorjaar van 2021 begonnen aan zijn wijngids en het kwam hem niet slecht uit dat ie iemand met vervoer over de vloer had. Dus reden we met mijn rosĂ©rode wijnbal op wielen kris-kras door de westelijke Algarve om praatjes te maken en proefpakketten op te halen. Bij de opsmukvrije wijnboeren van Quinta do Barranco Longo in Algoz (boven) lagen de doosjes klaar en waren de praatjes kort, bij het glossy-toeristische Quinta dos Vales in EstĂ´mbar – eigendom van een Duitser met een geheimzinnig verleden – kregen we een rondleiding door wijnkelders en de mallotige beeldentuin, overdadig gevuld met beelden van dikke dames, zoenende nijlpaarden en Berlijnse beren.
Er zat minder dan 72 uur tussen het vluchtige vertrek uit mijn vreselijke vinexhut in Oostzaan en het verhaal over het crackhuis in de Algarve maar mijn vrouw oordeelde aan de hand van wat foto’s dat ik er al vijf jaar jonger uit zag. De dag na het crackhuis lunchten we met senhor Erik de Vlieger in Cabanas, daags erna – eerste Pinksterdag – wilde Arthur naar de IKEA bij LoulĂ© voor een burgermansontbijt van anderhalve euro om het ophefgolfje over de crackfoto’s te schragen met gezonde Hollandse lulligheid.
Ik tik dit nieuwsbrief-intermezzo in een strak ingerichte maar tamelijk sfeerloze bar van een systeemhotel in Coimbra, waar ik na twee dagen rijden in de piep- en kraakvrije oude bolide toch op z’n minst nog een poging wilde doen om chocola – of kaas – te maken van de nauwelijks nog te bevatten toestand waar ik een paar dagen terug vandaan vertrokken ben.
“De Algarve is zo mooi omdat het voor paupers is. Dit is het afvoerputje. Heerlijk. Ik hou er van om de teloorgang van de mensheid voorbij te zien komen”, oreert het knaloranje Hawaii-hemd die enerzijds een slaaf van zijn eigen slechte gewoontes is en anderzijds een vlijmscherpe observant van de situatie om hem heen. Hij oordeelt niet en aan de onderkant van de samenleving wordt hij zelf ook niet beoordeeld. Hij leeft zijn eigen teloorgang en geniet er met grote teugen van. “Ik heb geen vragen meer.”