zzp.pt
‘Ja, nu voel je het wel hè, die gevolgen van de opwarming van de aarde?’ zat bij enkelen duidelijk in de ondertoon van hun ‘interesse’ in het Portugese weer. Die kregen een foto van een groot glas Super Bock teruggestuurd, of een plaatje van mijn blije hond die lekker door het water dartelt.
Uber bestond nog niet, om klanten te krijgen was voordringen op drukke standplaatsen (zoals stations en uitgaansgebieden) eerder regel dan uitzondering. Het leidde tot de zogenaamde ‘taxi-oorlog’ waarbij met name in de Randstad rake klappen vielen tussen chauffeurs die zich probeerden in te vechten in de voorheen vergunningsgereguleerde markt.
Niet alleen is ‘de toon’ het meest saaie jankmuiltruukje uit het retorische smoezenboekje waar de vale klerken zich zo graag theatraal op verlaten, het vingergewapper is een doel op zich geworden. Het politieke debat, toch al zelden van enig opwaarts niveau, is een amateurcompetitie klunzenvoetbal geworden: veel schoffelen, weinig scoren. Het lukt zelfs doorgewinterde debatkijkers nauwelijks nog om het oog op de bal te houden – de schwalbes belemmeren iedere kans op een goede lullepot.
En nu dus het stikstofdebacle, waarbij de overheid zich op grond van ondeugdelijke metingen, onduidelijke doelen en idiote ideologische overtuigingen verschuilt achter ‘de wetenschap’ om onredelijke eisen te stellen aan boeren die decennialang gedwongen zijn om precies datgene te doen waar ze nu voor worden gestraft: lenen, investeren, schaalvergroten en intensiveren. Maar die boeren, die hebben wél middelen om zich te verweren tegen de tirannieke decreten van het keurige ambtelijke tweewoordentuig.
Als ‘de wetenschap’ het ergens niet over eens is, dan is het wel de stikstofsituatie. Nederland heeft zichzelf voorgenomen om – naar schatting – honderdmiljoenmiljard keer strenger te zijn dan buurlanden en zelfs dan de Europese regels. Nederland wil het braafste jongetje zijn in een klas zonder andere kinderen.
Na Halbe Zijlstra, die nog weleens tegengas scheen te geven totdat ie over een hele banale leugen zijn politieke dood in struikelde, kwam Klaas Dijkhoff. Die zat constant op het vinkentouw tussen zijn rol als kroonprins en zijn functie als waterdrager en na zijn vrij abrupte vertrek bood de bijkans kaalgevreten VVD nog maar weinig opties. In een uitgeholde fractie van klaplaven, waarvan de meesten nog in hun pak moeten groeien, is weinig liberaal talent meer over na tien, twaalf jaar Rutte. De kieslijst was gevuld met voormalige persoonlijk assistenten en overige interne conciërges zonder ervaring in het echte leven.
Gerda van de twee-onder-een-kap op de hoek noemde Joke van driehoog in de huurflat in de buurtapp een ‘racist’, vanwege haar bevraging van het gemeentelijke voornemen om het COA ter wille te zijn door het opvangen van 350 asielzoekers op het leegstaande kazerneterrein aan de rand van hun woonwijk. ‘Wat doen die mensen dan de hele dag?’ was alles dat Joke wilde weten, maar het ondertoontje beviel Gerda niet.
De afgelopen weken raakte ik onredelijk bevangen door de #MeToo-zaak tussen Johnny Depp en Amber Heard. In intieme details zoals je achter geen enkele andere ‘geloof slachtoffers’-kwestie hebt gehoord, kon de hele wereld een eigen oordeel vellen over het tragische vechthuwelijk tussen het Hollywood-monster en zijn ambitieuze eega, die elkaars stoppen lieten doorslaan van hotels in Australië en de Oriënt Express tot de Bahama’s en in hun penthouses in Los Angeles.
Hugo de Jonge trekt een zware politieke kar. Je zou medelijden kunnen krijgen met een minister met zo’n takenpakket, maar niet met Hugo: het zijn vooral anderen die in zijn modder zitten.
Je wéét al dat het een leugen is. Je wéét dat er meer in passen. Je zoekt slechts naar een excuus om je te kunnen neerleggen bij het besef dat je wéér belazerd wordt door je eigen minister-president.